ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Tej nocy, po raz pierwszy zerwałam się z łóżka.
Z krzykiem wybiegłam z pokoju i pobiegłam do Sebastiana.
Nie Sebcia, tylko mojego starszego brata, też ma na imię Sebastian.
No, mówmy na niego Sasa, tak jak to do niego mówi większość z nas.
-Co się stało?-spytał dziewiętnastolatek.
-nie wiem, mogę z tobą spać?-bałam się wracać do siebie, nie wiem dlaczego, ale się po prostu bałam.
-oczywiście, Nadjuś...-powiedział biorąc mnie w ramiona.
Może za kimś tęskniłam...?
Może... Ale zanim dokończyłam tę myśl, zasnęłam.
**********
obudziłam się o szóstej rano.
Założyłam Werze <Wera to mój pies, shipsu...czyt. Szitsu> sweterek i szelki, ubrałam się i wzięłam szczeniaka na ręce.
Zaczęłam po woli schodzić po schodach.
Nagle zgasło światło na klatce, a Wera zaczęła nieopanowanie szczekać.
-co Ci jest, do cholery!-wrzasnęłam gdy suczka wyskoczyła mi z ramion.
Gdy zapaliłam światło, już jej nie było.
-WERA!-krzyknęłam, ale bezskutecznie.
Psa nigdzie nie było.
Zbiegłam na dół, przeszukałam całe podwórko, piwnicę, ale na marne.
Gdy wróciłam do domu była już siódma.
Za dziesięć minut miałam autobus, nie chciałam się spóźnić, więc krzyknęłam do mamy, że jak Wera się znajdzie, ma zadzwonić.
I pobiegłam na przestanek, który był tylko parę metrów od bloków.
Zdążyłam w ostatnią chwilę...
*************
-there will be tears.-powiedziałam do anki gdy siedziałyśmy razem na angielskim.
To był tytuł nowej piosenki którą napisałam.
-nie, nie będzie łez-usłyszałam nagle za sobą głos pani.
Przez chwilę się wystraszyłam, ale po chwili zrozumiałam.
No tak, przecież jak przetłumaczyć ten tytuł, wychodzi "Będą łzy".
To właśnie mnie wkurzało w angielskim.
Cztery słowa, a po polsku tylko dwa.
-przepraszam-wybąkałam, i wróciłam do tłumaczenia tekstu.
*****************
następnego dnia miałam na dziesiątą, więc  ubrałam się rano w jakieś gówniane jeansowe krótkie spodenki i obwisłą bluzę, za dużą o dwa rozmiary.
Po chwili ktoś zapukał do drzwi i usłyszałam że mama mnie woła.
Stanęłam w drzwiach jak wryta.
Za progiem stał Sebuś, i patrzył się na mnie.
Prześledził mnie od góry w dół, i z powrotem, za każdym razem zatrzymując się na moich spodenkach.
Wydawało mi się, jakby trwało to kilka minut, ale było to zaledwie kilka sekund, po których wbiegłam do swojego pokoju.
-Nadja, jakie ty masz maniery!-krzyknęła za mną moja rodzicielka.
-czekaj, przebiorę się!-wrzasnęłam wsuwając na biodra pełne jeansy.
Gdy zapinałam rozporek, do pokoju zajrzał chłopak.
-mogę?-spytał
-jasne, ty przynajmniej pytasz.-powiedziałam przypominając sobie mojego byłego.
Aż ciarki przechodzą po tym co mi zrobił, ale to już całkiem inna historia.
-czemu nie dzwoniłaś?-spytał
-a miałam dzwonić?-udawałam zdziwioną.
-martwiłem się, nie piszesz, nie dzwonisz, nic, żadnego kontaktu od dwuch tygodni.
-przepraszam, nie wiedziałam że tak bardzo się martwisz?!-miałam do niego pretensje, że wciąż próbuje mnie sobie przywłaszczyć.
-weź przestań, wiesz dobrze o co chodzi.
-nie, nie wiem, do cholery, myślałam że jesteś inny!
-słuchaj, Nadja, dlaczego my się wgl. kłócimy?-przewrócił naszą sprzeczkę w śmiech.
-no tak, przepraszam, ja zaczęłam...
-nie, dobra, sorry...-mówiąc to przytulił mnie do siebie, i pocałował.
I niefortunne okazało się teraz tylko to, że do pokoju weszła mama, a my odsunęliśmy się od siebie.
-puka się!-wrzasnęłam na nią, i usiadłam jakby nigdy nic przed komputerem, włączając go nogą.
-Seba...-to co zobaczyłam całkowicie mnie przeraziło.
-co?
-musisz to zobaczyć...
################
jak chcecie dodawać takie komentarze, to proszę.
Nie obchodzi mnie to.
Liczy się jedynie zdanie jednej osoby, która twierdzi, że moja historia jest w miarę dobra.
Ok, ale przejdźmy do rzeczy.
Cieszę się, że te trzy osoby, wreszcie przestały do mnie wypisywać.
Nie mogę, one się chyba ugadały!
Najpierw wypisują mi pełno maili, a teraz nic.
Jedną z tych osób znam, bardzo dobrze.
Ale nie będę pisać która to.
Dwuch pozostałych nie znam, albo nie chcą się przyznać że je znam.
Druga rzecz, o której chciałam napisać jest to, że idę z koleżankami do ratusza, i może uda mi się załatwić koncert Sebcia w Malborku!
To jest takie piękne, że głowa boli.
Jak go zobaczę, to chyba będę ryczeć!
A trzecia rzecz tyczy się tych od głupich komentarzy.
Ja uwielbiam Sebastiana, ale nie liczy się dla mnie to, jaki ma kolor włosów, czy oczu, kolor skóry, czy nawet to czy ma idealne uzębienie.
Dla mnie, u człowieka, liczy się to, co ma w środku, a nie materia.
Są trzy rodzaje uczuć, które ludzie próbują nazywać miłością:
zauroczenie, pożądanie, i ta prawdziwa MIŁOŚĆ.
Niektórzy, nie umieją tego rozróżnić.
Nawet ja nie jestem do tego zdolna, ponieważ w miłości może mieścić się to wszystko, albo nic.
A co do tego, że źle opisuję Sebastiana, tyczy się też tego, iż nie znam go osobiście.
Aż wreszcie rzecz ostatnia, acz najważniejsza.
Ja nie piszę o sobie!
JA TO NIE NADJA,
NADJA TO NIE JA!
Seba, dziękuję Ci że jesteś taki wyrozumiały, chociaż i tak nie mogę być pewna, że to co piszę Ci się podoba, że nie piszesz tego po prostu z grzeczności.
Ale dziękuję.
Chwila, ile było Bogów greckich?
Nie ważne, zyskali jeszcze jednego...